Dit stuk is geschreven naar aanleiding van mijn longembolie. Mocht je het oorspronkelijke artikel nog niet gelezen hebben, klik dan hier.
Angst
‘Ik denk dat het beter is dat je even met iemand gaat praten’, zei de vrouw. Ze stond op van haar bureaustoel en opende de deur van het glazen ‘hok’ waar ze in zat. Ik werd naar een andere vrouw gebracht, zette me neer op de stoel die er stond en begon te huilen. Er werden vragen gesteld. Wat ze wel en niet mochten weten. Eigenlijk wilde ik dat iedereen wist wat er met me aan de hand was, maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik wilde mensen niet teleurstellen. Ze zeggen wel dat ik dat niet doe, maar toch blijft dat gevoel. De weken gingen voorbij en eens in de week kwam ik op gesprek. Alles wat ik me op kwam en waarvan ik dacht dat het wel oké was dat ze het zou weten, vertelde ik haar. Het luchtte op. Ze was aardig en deed haar best op me te begrijpen, maar niemand zou me kunnen begrijpen. Niemand heeft immers dezelfde gedachten en dezelfde gebeurtenissen meegemaakt. Niemand begrijpt niemand echt. Dat kan gewoon niet. Ze zeggen het wel, maar dat zijn meer woorden uit steun. Zo van: ik wil je helpen maar ik weet niet hoe.
Vond je dit interessant om te lezen?
Klik dan hier voor het vorige stuk dat ik over mijn longembolie heb geschreven. Je kunt een overzicht van alle verhalen vinden in het menu onder ‘persoonlijk — mijn verhaal’.
En vergeet niet te laten weten wat je van dit stuk vond door een comment achter te laten of mij een berichtje te sturen via social media!
