Dit stuk is geschreven naar aanleiding van mijn longembolie. Mocht je het oorspronkelijke artikel nog niet gelezen hebben, klik dan hier.
Donker
De zon was nog niet opgekomen. Ik probeerde om mij heen te kijken, maar ik kon mijn omgeving niet vaststellen. Het was donker. Het was wazig. Ik kreeg moeilijk adem. Waar was ik? Wie was ik? Het werd weer donker. Donker dan het donker wat donker zou moeten zijn.
Toen ik mijn ogen weer opende, kwam de zon op. Hoe lang heb ik geslapen? Héb ik geslapen? Ik probeerde weer de omgeving waarin ik mij bevond vast te stellen. Mijn ogen stelden niet scherp. Ze konden niet focussen. Al helemaal niet zonder mijn bril. Waar was mijn bril eigenlijk gebleven? Verward probeerde ik mijn hoofd naar links en rechts te draaien, maar het kostte mij teveel energie. Ik viel weer weg. Of in slaap. Ik weet het niet.
Het was aangenaam warm toen ik weer bij kwam. Ik was ingestopt. Het was fijn. Ik voelde bijna niets. Ik voelde mijn benen niet. Ik voelde niet hoe het dekbed op mijn benen ruste. Ik voelde mijn armen niet. Ik voelde de zuurstofklem niet op mijn vinger. Het enige wat ik voelde was alleen. Ik voelde mij alleen. Waar was iedereen? Het enige wat ik hoorde was gepiep, maar ik begreep niet wat het was en waar het vandaan kwam.
Vond je dit interessant om te lezen?
Klik dan hier voor het vorige stuk dat ik over mijn longembolie heb geschreven. Je kunt een overzicht van alle verhalen vinden in het menu onder ‘persoonlijk — mijn verhaal’.
En vergeet niet te laten weten wat je van dit stuk vond door een comment achter te laten of mij een berichtje te sturen via social media!
