Dit stuk is geschreven naar aanleiding van mijn longembolie. Mocht je het oorspronkelijke artikel nog niet gelezen hebben, klik dan hier.
Het gaat niet
Ik kreeg flashbacks.
Overal slangetjes. Het gepiep van de hartmonitor. Iets klemde om mijn vinger. Iets wat mijn zuurstof gehalte zou meten. Ze duwde een spiegel in mijn hand, ik moest mijn haar proberen te kammen. Ik durfde niet in de spiegel te kijken. Toen ik uiteindelijk in de spiegel keek, zag ik mijzelf niet. Ik zag een gebroken meisje dat zichzelf bijna had verloren. Er bijna niet meer geweest zou zijn. Een meisje dat bang was en is. Bang om zichzelf weer bijna te verliezen of om zichzelf daadwerkelijk te verliezen. Een meisje dat boos is. Boos op zichzelf, dat ze zo dom was geweest om de pil te nemen. Dat het zoiets haar moest overkomen.
Een zwarte oorlel. Ogen die niet meer sparkelen. Er leek geen leven meer in haar te zitten. En zo voelde ik mij ook. Ik voelde mij leeg. Ik voelde niets. Of misschien voelde ik wel teveel. Ik was gedoofd.
‘Frau.. können Sie mir hören?’ hoorde ik naast mij. Een paar wazige vlekken die zich langzaam voort bewogen. Het zou een groep artsen moeten zijn die naast mij een coma patiënte onderzochten. Nog meer bijna dood. De geur om mij heen kon ik niet verdragen. Een zure geur. Een stank geur. Urine. Uitwerpselen. Steriel. Ziekenhuis geur. Alweer een ziekenhuis geur.
Ik kreeg korte flashbacks naar vroeger.
Ik stelde mij een beeld voor bij de verhalen die mij altijd verteld werden van de ziekenhuis opnames van mij. Dansend met veertig graden koorts op het bed, met een infuus in haar arm. Als een klein meisje met haar knuffel en koffertje onder haar arm, lopend naar de klapdeuren van de kinderafdeling. De zuster die naar mij toe gekomen zou zijn, om te vragen waar ik naar toe wou.
Naar huis.
Ik wou naar huis. Maar ook weer niet. Ik wou niet terug naar de plek waar deze ellende allemaal gebeurd was. Mijn veilige omgeving was veranderd in een hel met overal herinneringen aan die vreselijke nacht.
De flashbacks gingen weg en ik kwam weer in de realiteit terecht. “Gaat het?” vroeg de vrouw. “Ja” zei ik, en ik glimlachte. Maar het ging niet.
Vond je dit interessant om te lezen?
Klik dan hier voor het vorige stuk dat ik over mijn longembolie heb geschreven. Je kunt een overzicht van alle verhalen vinden in het menu onder ‘persoonlijk — mijn verhaal’.
En vergeet niet te laten weten wat je van dit stuk vond door een comment achter te laten of mij een berichtje te sturen via social media!
