Dit stuk is geschreven naar aanleiding van mijn longembolie. Mocht je het oorspronkelijke artikel nog niet gelezen hebben, klik dan hier.
Onbereikbaar
Het is ochtend. De zonnestralen glippen door de verduistering. Het is licht in de kamer. Naast mij hoor ik Christina slapen. Ze ligt met haar benen opgetrokken diep onder de dekens. Een zuster heeft haar net verder toegedekt.
Ik wou dat ik mijn benen weer goed kon optrekken. Dat ik weer op mijn zij kon liggen. Ik probeerde mijn voeten heen en weer te wiebelen, maar het lukte niet omdat de steenkousen zo strak om mijn benen zaten. Met al mijn kracht probeerde ik mijn rechterhand op te tillen en mijn dekbed op te tillen. Het lukte niet. Ik raakte gefrustreerd; ik had het zo heet.
Geërgerd probeerde ik het knopje naast mijn bed te bereiken om de zuster te bellen. Ik moest naar het toilet. Een uitputtende tocht. Het lukte niet om het knopje in mijn handen te krijgen. Hij was weer eens van mijn bed gevallen. Ik draaide mijn hoofd om, keek afwachtend naar Christina en besloot haar wakker te maken. Het was immers kwart over zeven geweest. Een kwartiertje langer wachten tot de zusters kwamen voor het ontbijt kon ik niet.
‘Chri-chris.. christi.. B-bis du.. w.. wach?’ probeerde ik met veel moeite uit te brengen. Het geluid was zacht. Mijn stem was schor. Ik probeerde mijn keel te schrapen, maar het ging niet. Het voelde alsof schuurpapier langzaam over de binnenkant van mijn keel geschoven werd. Mijn mond voelde extreem droog. Ik smakte en probeerde zo was speeksel te produceren zodat mijn mond enigszins vochtig zou worden. Tevergeefs.
Ik moest naar het toilet én ik moest drinken. Kwaad dacht ik bij mijzelf dat het totaal verantwoord was om niet vaker bij mij te komen kijken. Ik lag immers nog maar net twee dagen van de intensive care af, nota bene aan de hartmonitor en het infuus.
Plots klonk er een zacht gepiep, gevolgd door geslof. De zuster kwam binnen. ‘I-ich.. muss..’ bracht ik uit. ‘Klo..’ De zuster knikte. ‘Wasser..’ Mijn ellendig uitputtende tocht naar het toilet, twee meter van mijn bed, begon. Tien minuten later zat ik uitgeput op bed. Ik viel in slaap. Eten hoefde ik niet. Drinken was ik vergeten.
Vond je dit interessant om te lezen?
Klik dan hier voor het vorige stuk dat ik over mijn longembolie heb geschreven. Je kunt een overzicht van alle verhalen vinden in het menu onder ‘persoonlijk — mijn verhaal’.
En vergeet niet te laten weten wat je van dit stuk vond door een comment achter te laten of mij een berichtje te sturen via social media!
