Dit stuk is geschreven naar aanleiding van mijn longembolie. Mocht je het oorspronkelijke artikel nog niet gelezen hebben, klik dan hier.
Prestaties
Als ik terug kijk op de afgelopen twee jaren, besef ik mij hoeveel ik eigenlijk heb bereikt sinds mijn longembolie. Ik besef dan weer hoe verschrikkelijk weinig ik op dat moment kon. Alles wat ik nu kan, is zeker niet zonder slag of stoot gekomen. Het heeft mij veel tijd en veel energie gekost. Maar wat het mij vooral gekost heeft, is veel moed. Ik heb zo vaak ‘mental breakdowns’ gehad waarop ik alles niet meer zag zitten. Waarop ik het verschrikkelijk vond wat er met mij aan de hand was. Dat ik gewoon niet meer in staat was om de dingen te kunnen doen waar ik gelukkig van werd. En een van die dingen was sport: paardrijden en dansen.
Het is eigenlijk best grappig. Toen ik in het ziekenhuis lag, op de intensive care, dacht ik meerdere keren bij mijzelf dat ik zo kon opspringen en kon doen en laten wat ik altijd al heb kunnen doen. Meerdere keren ben ik teleurgesteld door die gedachte, maar ik hield die gedachte maar vast omdat het mij soort van hoop gaf. De hoop dat ik het op een dag weer zou kunnen. Op het moment dat ik daar lag tussen de slangetjes, omringd door de dood, besefte ik mij pas hoeveel geluk wij gezonde mensen hebben met de dingen die wij kunnen. Je beseft niet hoeveel energie het eigenlijk kost om die dingen te kunnen doen. En je beseft vooral niet hoe snel het over kan zijn. Als het over is, dan lig je verstelt. Verstelt van de dingen die je altijd hebt gekund en graag weer zou willen kunnen. En voor mij is en was dat paardrijden en dansen.
Ik heb tien jaar gedanst. In die tien jaar heb ik het voor vanzelfsprekend gezien dat ik het kon. Ik was misschien niet zo goed als de andere meiden in mijn groep, maar ik had er altijd plezier in. Jaar in en jaar uit. Ik heb er nooit bij na gedacht hoeveel geluk ik eigenlijk had dat ik het kon. Ik kon zeker dansen, maar of het goed was, zoals ik al zei, dat is een ander verhaal.
Na mijn longembolie heeft het mij een aantal maand geduurd voordat ik weer redelijk normaal kon bewegen zonder dat mijn benen die rare enge pijn weer kregen. Zonder dat ik weer buitenadem aan kwam zetten. Tijdens de start van het nieuwe schooljaar waarin ik naar Havo 5 ging, besloot ik ook weer dansen op te pakken. Nu zullen jullie waarschijnlijk zitten te hopen op een happy ending, waarin alles uiteindelijk goed kwam. Maar ik moet jullie teleurstellen. Er kwam geen wonder. Het lukte niet.
Na mijn eerste dansles sinds mijn longembolie heb ik zitten huilen. Huilen en huilen. Meerdere zakdoeken heb ik met mij mee moeten brengen door deze periode. Ik kon het niet.
Maar zo vastberaden dat ik altijd ben, besloot ik om mijn droom niet op te geven. Ik besloot om mijn droom waar te maken. Ik zei officieel mijn danslidmaatschap op en besloot mij volledig te richten op mijn fitness, wat mij aangeraden werd door de dokter. Anderhalf jaar lang heb ik rondgelopen bij de fysiotherapeut in mijn dorp. En in deze anderhalf jaar heb ik verschrikkelijk veel vooruitgang geboekt. Toen ik er voor het eerst kwam in mei/juni, twee maanden na mijn longembolie, ben ik door mijn moeder gebracht met de auto. De afstand tussen mijn huis en het fitness gebouw was vijf minuten fietsen. Waarom? Omdat ik niet eens stabiel kon lopen, laat staan dat ik kon fietsen. Ik moest de legpress, voor sommigen een bekende term, op vier kilo doen. Het minst zware wat het apparaat had. En zelfs dat was bijna niet vol te houden voor mij. Mijn benen trilden en het voelde net alsof ik door een rietje moest ademen.
De twee trainingen waren verschillend. Tijdens de ene training was ik bezig met apparaten en tijdens de andere bezig met voorwerpen als een bal of losse gewichten. Regelmatig zaten er ook balans oefeningen tussen. De oefeningen die achteraf het meest zwaar voor mij waren.
Toen ik naar Leeuwarden verhuisde, Augustus 2015, ben ik verder gegaan met fitness. Het was ook mogelijk om te dansen, maar ik durfde het nog niet aan. Op het moment dat ik voor het eerst verder ging met fitnessen in Leeuwarden, was ik in staat om de legpress op 40 kilo te hebben, 36 kilo meer dan anderhalf jaar ervoor. Ik besloot om twee keer per week naar fitness te gaan. Meerdere keren is het simpelweg teveel inspanning voor mij geweest en ben ik volledig gesloopt thuis gekomen. Sinds januari ga ik ongeveer drie keer per week naar de sportschool.
Vorige week werd ik gevraagd door een nieuwe klasgenoot om mee te gaan naar TwerkOut. Ik moest lachen en twijfelde. Ten eerste was het een hilarisch idee dat ik ging twerken, daar was ik toch totaal niet geschikt voor? En ten tweede zo ik het toch niet aankunnen qua mijn gezondheid. Maar toch ging ik heen.
De sessie was zeker zwaar voor mij. Maar het verbaasde mij hoeveel ik eigenlijk alweer kon. Hoe ‘goed’ ik het kon volhouden. En dat na twee jaar onwijs hard werken. Ik ben ontzettend blij dat ik deze stap heb gezet. Het heeft mij drie dagen ontzettend erge spierpijn gegeven waardoor ik amper kon lopen, zitten of liggen, maar “damnn”, wat was dat het waard!
Vandaag ga ik weer mijn best doen en kijken hoe ver ik dan kom, nu ik mij meer zeker voel van mijzelf. En raad eens wat ik gisteren heb bereikt? Ik kan precies 100 kilo aan op de legpress!
Ik ben trots op mijzelf.
Vond je dit interessant om te lezen?
Klik dan hier voor het vorige stuk dat ik over mijn longembolie heb geschreven. Je kunt een overzicht van alle verhalen vinden in het menu onder ‘persoonlijk — mijn verhaal’.
En vergeet niet te laten weten wat je van dit stuk vond door een comment achter te laten of mij een berichtje te sturen via social media!
