Dit stuk is geschreven naar aanleiding van mijn longembolie. Mocht je het oorspronkelijke artikel nog niet gelezen hebben, klik dan hier.
Waarom ik blijf vasthouden aan mijn potje pillen
Ik heb inmiddels al meerdere keren geprobeerd om dit artikel opnieuw te schrijven. Want alles wat ik tot nu toe heb geschreven, voelt niet goed. Ik vind het ontzettend belangrijk dat jij als lezer een beter beeld hebt van een paniekstoornis, want ik heb het idee dat de term nogal vaag is op dit moment.
Want wat is een paniekstoornis nou eigenlijk? Iemand met een paniekstoornis heeft op regelmatige basis paniekaanvallen. Kijk, het is normaal om paniek te voelen in (levens-)gevaarlijke situaties, zoals bij een terroristische aanslag. Maar mensen met een paniekstoornis, zoals ik, hebben deze aanvallen op momenten waarop paniek eigenlijk helemaal niet nodig is om te overleven. Bovendien heb ik regelmatig paniekaanvallen en dus niet alleen op momenten waarop ik mij in een (levens-)gevaarlijke situatie bevind.
Maar waarover paniek ik dan zo ontzettend erg?
Ik ben bang om dood te gaan. En ik weet dat veel mensen dit ook zijn. En je hoeft dan heus niet direct een paniekstoornis te hebben. Maar ik kan op het moment van een paniekaanval niet meer aanvoelen wat nou reëel is en ver gezocht.
Bij de kleinste steek in mijn been kan ik het niet helpen om te denken: ‘Wat als ik weer een longembolie krijg?’ Geërgerd zal ik daarna mijzelf corrigeren en vertellen dat het absoluut niet reëel is. Ik leef gezond. Op zo’n moment heb ik mijzelf nog wel in de hand. Maar dan begin ik na te denken.
Wat als de symptomen weer niet duidelijk zijn? Bij mijn longembolie weken mijn symptomen ook ontzettend erg af van wat de meeste mensen ervaren op zo’n moment.
Zijn mijn benen niet dik? Vervolgens knijp ik op meerdere plekken in mijn benen om te voelen of er ergens verhardingen zijn.
Ben ik benauwd? Waardoor ik dus benauwd word van het idee.
En ja hoor, doordat ik dus mijzelf zo erg heb lopen opfokken, kom ik daadwerkelijk in een staat van paniek waarin ieder steekje of verkeerde inademing direct een overduidelijke hint is dat ik daadwerkelijk een longembolie heb.
Een aantal maanden geleden heb ik een stuk geschreven over een moment waarop ik een paniekaanval had. Dit lees je hier. Uit dit stuk is af te leiden dat ik in paniek raak van ambulances. Mijn hart slaat op zo’n moment op hol; het voelt aan alsof iemand mijn keel dichtknijpt of alsof ik door een rietje adem; ik krijg klamme handen; het zweet breekt mij uit, waardoor ik koude rillingen krijg en ik heb last van een black-out. Een ander soort black-out dan ik heb wanneer mijn faalangst optreed trouwens. Want in het geval van een paniekaanval kan ik niet stoppen met het denken aan een bepaalde zin, terwijl in het geval van stress en angst voor een toets ik helemaal niets meer denk of weet.
Doordat ik een enorme paniekaanval had op de camping waar ik werkte, werd ik afgevoerd door een ambulance naar het ziekenhuis. Die paniekaanval leek namelijk sprekend op een longembolie. Ik was het telefoonnummer van mijn ouders vergeten, terwijl ik die al sinds ik klein ben weet op te noemen. Ik kon niet meer logisch nadenken. Het enige wat ik kon, wat hyperventileren. Mijn handen en voeten waren ontzettend erg aan het tintelen. Op een gegeven moment voelde ik mijn lippen en tong niet meer. Het tintelde zelfs in mijn buik. Mijn lichaam verkeerde in volledige paniek.
Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat deze ernstige paniekaanval heeft getriggerd. Waarschijnlijk een samenhang van omstandigheden. Maar wat ik wel weet, is dat ik ontzettend erg in paniek raakte tijdens die paniekaanval om het feit dat ik mij niet serieus voelde genomen door mijn bazen. En dat doet mij nog het meeste pijn. Want een paniekaanval is iets serieus. Ze probeerden weg te kijken en mij gewoon te laten geworden, terwijl ik ze juist op dat moment het meest nodig had. Ik voelde mij een aansteller. Ik wist niet wat er mis was met mij. Ik kon mijzelf niet meer serieus nemen. Alles wat ik voelde en dacht, trok ik in twijfel. En dat was verschrikkelijk.
Voor die paniekaanvallen heb ik medicijnen gekregen. Dit is inmiddels al twee of drie jaar geleden. Ik heb áltijd het potje met pillen bij mij in de tas. Voor als. Toch heb ik nog nooit een pil gebruikt. In al die jaren niet. Ik heb nog steeds regelmatig paniekaanvallen, maar veel minder heftig. Ik denk dat dat komt doordat ik weet dat ik die pillen heb. Het klinkt gek, maar het voelt als iets veiligs voor mij. En dat terwijl ik juist tegelijkertijd een grote angst heb ontwikkeld voor medicijnen, omdat dat de oorzaak was van mijn longembolie. Gek toch? Ik weet het. Ik snap het zelf ook niet.
Ik stond net op het punt om dat potje met pillen weg te gooien. Maar de paniek bekroop mij spontaan. Ik kan het nog niet. En dat is oké. Ooit ga ik dat potje weggooien, maar voor nu is het nog iets wat ik niet kan loslaten.
